Mutlu ve özgür olmamıza mâni olan tüm o önemsiz ve aldatıcı şeylerden kaçıp kurtulmak; işte hayatımızın hedefi ve anlamı bu... İleri!
Yaptığımız tüm bu hoş sohbetler yalnızca kendimizi ve başkalarını kandırmak için. Söyleyin, nerede o haklarında susmak bilmediğimiz çocuk yuvaları? Peki, okuma odaları? Onlar nerede? Yalnızca romanlarda bulunuyorlar. Gerçek yaşamda yoklar. Var olan tek şey pislik, yobazlık ve salgınlar...
Tanıdığım aydınların çok büyük bir kısmı bir arayış içerisinde değil, boş oturuyor ve el emeği gerektiren işlere de yeteneksizler. Kendilerine aydın diyorlar, fakat hizmetlilerine "sen" diye hitap edip köylülere hayvan gibi davranıyorlar; öğrendikleri yetersiz, okudukları hiçbir şeyi ciddiye almıyorlar, kesinlikle hiçbir şey yapmıyorlar. İş bilime geldiğinde konuşmakla yetiniyorlar, sanattan da anladıkları söylenemez.
Belki insanın yüz duyusu vardır da, öldüğünde yalnızca bildiğimiz beş duyusu yok olmakta, kalan doksan beş tanesi var olmaya devam etmektedir.
Birbirimize hayran olmayı bırakmalı ve çalışmalıyız, hepsi bu...
Hatırlıyorum da, herkes çok mutluydu; gerçi neden mutlu olduklarını kendileri de bilmiyorlardı.
Komedi izlemenize gerek yok, gidip kendinize bir bakmanız yeterli... Ne renksiz bir hayatınız var, ne kadar boş konuşuyorsunuz!
Tanrım, kurtar beni! Az önce de kitap dolabının önünde bir konuşma yaptım. Ne aptalca! Susunca fark ettim ne kadar saçmaladığımı...
Öneri Kafka: Dava! Mahkeme!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder