Hiçbir ismim yoktu. Bugün, dünkü ismime ait hiçbir anım olmadığı gibi, yarın da bugünkü ismime ait hiçbir anım olmayacaktı. Eğer isim bir şey ise; eğer isim, bizim dışımızda bize verilmiş tüm şeylerin bizde biçim bulduğu kavram ise; ve eğer ismin olmadığı yerde herhangi bir kavram da şekillenemiyor ve ismi olmayan nesne içimizde adeta kör, belirsiz ve tanımsız kalıyorsa; öyleyse, mahkeme salonundaki insanların karşısında taşıdığım ismim, onların gözünde sahip olduğum dış görüntümün alnına bir mezar taşı yazısı gibi kazınsın ve sonra onu rahat bıraksınlar, bir daha da hakkında kimse konuşmasın. Zira bundan ibarettir mezar taşı yazıları, bir isimden başka bir şey değildir. Ancak ölülere özgüdür. Bir yolun sonuna gelenlere. Oysa ben hayattayım ve hiçbir yolun sonunda değilim. Hayat son bulmaz. Ve isimlerle ilgilenmez hayat. Bu ağaç yeni açan yapraklarının titreyen nefesi. İşte bu ağacım ben. Bugün ağaç, bulut; yarın kitap ya da rüzgar: Okuduğum kitap, içtiğim rüzgar. Her şey dışarıda bir yerlerde, birer serseri gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder