...düşünebileceğim çok fazla şey olsa da tek yapabildiğim Polina'ya duyduğum hislerimin gerçek doğasını analiz etmeye çalışmak oldu. Kabul etmek gerekirse, buradan uzak olduğum iki hafta boyunca şimdi Polina'nın yanında olduğumdan daha rahattım. Oysa gezi süresince bir deli kadar rahatsız ve huzursuzdum, onu rüyalarımda gördüğüm dahi oldu. Bir kez İsviçre'de bir trendeyken uyandım ve yüksek sesle, inanıyorum ki Polina'yla, konuşmaya başladım. Vagondaki yolcular bunu oldukça eğlendirici buldu. Kendime bir kez daha "onu seviyor muyum?" diye sordum ve bir kez daha cevap veremedim. Daha doğrusu, belki de yüzüncü defa, kendime ondan nefret ettiğim cevabını verdim. Evet, ondan nefret ediyordum. Bazı anlarda, özellikle her konuşmamızın sonunda, onu boğarak öldürmek için hayatımı verebilirdim! Yemin ederim, eğer keskin bir bıçağı göğsüne yavaş yavaş batırmama izin verseler, bunu sevinçle yapardım! Yine de kutsal her şeyin üzerine yemin ederim ki Schlangenberg'de bana gerçekten "Kendini aşağı at." demiş olsa, kendimi yine aynı sevinçle aşağı atardım... Onun benim için ne kadar ulaşılmaz ve imkânsız olduğunu biliyorum ve bu düşünce, eminim ki ona büyük bir tatmin sağlıyor. Yoksa neden bu denli ihtiyatlı ve zeki bir kız benimle böylesine samimi olsun? İnanıyorum ki şimdiye kadar, kölesini insan olarak görmediği için önünde soyunmaktan çekinmeyen bir imparatoriçeden farksızdı. Evet, sıkça yaptığı şey buydu, beni bir insan olarak görmüyordu!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder